ฟั่นเฟือน [ADJ] frantic ; distraught; disordered

Syn. เลอะเลือน

Def. คุ้มดีคุ้มร้าย, สติไม่ค่อยดี

Sample. เขามีสติฟั่นเฟือนเพราะถูกเวทย์มนตร์สะกดไว้