บ่ายเบี่ยง [V] avoid ; evade; shirk; dodge

Syn. เลี่ยง, เฉไฉ

Def. เลี่ยงพอให้พ้นไป, ทำหรือพูดเลี่ยงเพื่อให้พ้นตัวไป

Sample. พ่อบ่ายเบี่ยงไม่ยอมรับว่าไปกินเหล้ากับเพื่อนมา เพราะกลัวแม่จะโกรธ