ระฆัง [N] bell ;

class. ใบ, ลูก

Def. เครื่องใช้ตีให้เกิดเสียงเป็นอาณัติสัญญาณ หล่อด้วยทองเหลืองเป็นต้น รูปคล้ายลูกฟักตัด มีหูติดอยู่ตอนบน

Sample. ระฆังใบเล็กที่แขวนอยู่บนขอบประตูส่งเสียงดังกุ๋งกิ๋ง